कविता: बार्दली

शुभचन्द्र राई

बार्दली 

समयले 

प्रश्नहरूकाे पर्खाल लगाईदिएकाे थियाे ।

सिङ्गो घर छदैथियाे,

झ्याल, ढाेका, सिकुवा, छाना हुँदाहुदै,

कस्ले गरेकाे हाे याे बार्दलिकाे रचना ?

सग्लाे शरीर हुँदाहुदै ,

कस्ले बनायाे मुटुकाे संरचना ?

कस्ले लेख्याे प्रेमकाे विधान ?

कस्ले गर्‍यो आयू सहितकाे जीवनकाे परिकल्पना ?

उत्तर धेरै आए,

जिज्ञासा मेटियाे

फेरि अर्को विचार पलायाे,

बार्दलिकाे उपभाेग,

मुुटुकाे उपयाेग,

प्रेमकाे प्रयाेग,

जिन्दगीको सदुपयोग 

कसरी गर्ने ?

जिन्दगी यति मात्र हैन,भन्दै 

अझ लामाे बाच्ने आशा ,

अर्थपूर्ण जिउने अभिलाषा,

खुशि बनाउने प्रयास निरन्तर भईरहेकाे बेला,

एक्कासि 

बार्दलिकाे उपयाेगिता सिद्ध भयाे

जब तिमी कपाल काेर्न निस्कियाै,

म घाम ताप्न निस्किएँ ।

तिमिले एकचाेटि हेरेर मुस्कुराई दियाै

म हेरिरहेरै हाँसिरहें।

सायद 

अब मेटिनेछन् सबै प्रश्नहरुकाे उत्तर ।

मुटुकाे उपयाेग,

मायाकाे प्रयाेग,

जिन्दगीको सदुपयाेग,

कसरी गर्ने ?

उत्तर-बार्दलीसँगै रहेछ ।